مثل داروی تلخ!

چون فلسفه نماز احساس عظمت حق است و این احساس برای کسی اتفاق می افتد که نماز را در اول وقت خود بخواند. کسی که با تأخیر، نماز خود را می خواند در حقیقت با تأخیر خود فریاد می کند که خدایا! تو عظیم نیستی، پول عظیم است، کسب و کار عظیم است، تفریح و تفرج عظیم است. اگر تو عظیم بودی که من همان ابتدا حرف تو را گوش می دادم.

شما وقتی یک فضا را با وسایل گرمایشی گرم نگه می داری باید تمام روزنه ها و دریچه ها و درها را ببندی، و گرنه انرژی را هدر داده ای. چرا نماز برای ما حرارت و گرمایی ایجاد نمی کند، چون پنجره گوش، پنجره چشم، پنجره دهان باز است و هر چیزی را می شنویم، هر چیزی را می بینیم، هر چیزی را می گوییم.

خلاصه این که هر کس می خواهد از اندوخته نماز خود و از حرارت و گرمای آن برخوردار باشد باید این پنجره ها و روزنه ها را یکی پس ازدیگری بسته نگه دارد و تنها به ضرورت باز کند، نه این که پیوسته از سر هوا و هوس و میل، چشم و زبان و گوش خود را باز بدارد.